arginina substancja której właściwości jeszcze nie zostały całkowicie poznane. Cały czas zaskakuje. Arginina poprawia wydolność organizmu, obniża ciśnienie rozkurczowe krwi, uwrażliwia komórki na działanie insuliny, poprawia potencję ale także … jest niezbędnym składnikiem do wzrostu komórek niektórych nowotworów
co to jest arginina?
Arginina to aminokwas niezbędny do prawidłowego wzrostu i rozwoju dzieci, jest także aminokwasem czynnościowo niezbędnym dla dorosłych. W stanie równowagi endogenna synteza pokrywa zapotrzebowanie zdrowego organizmu, natomiast jest niewystarczająca w stanach chorobowych z wyniszczeniem organizmu takich jak urazy, operacje, oparzenia. Arginina bierze udział w syntezie wielu ważnych biologicznie związków. Należą do nich ornityna, prolina, kwas glutaminowy, glutamina, poliaminy, tlenek azotu, kreatyna, agmatyna i dimetyloargininy, z których najważniejszy jest tlenek azotu i prolaminy. Wykazano jej istotny wpływ na układ immunologiczny oraz wydzielanie hormonów. Arginina spełnia funkcje regulacyjne w swoim własnym metabolizmie. Endogenna arginina może stymulować wydzielanie insuliny, glukagonu, prolaktyny i hormonu wzrostu.
Opinia Instytutu Żywności i Żywienia na temat argininy:
Arginina jest aminokwasem endogennym o rozgałęzionym łańcuchu. W organizmie człowieka jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania wątroby, wchodzi w skład białka spermy, bierze udział w syntezie i uwalnianiu hormonu wzrostu. Arginina prowadzi do uwolnienia tlenku azotu, co wpływa na rozszerzenie tętniczych naczyń krwionośnych. ponadto wpływa na zwiększenie wydolności psychofizycznej, a także wzmacnia system odpornościowy.
Opinia wydana przez Instytut Żywności i Żywienia w Warszawie PD-2187/78/RW/06
żywność z wysoką zawartością argininy
Głównym źródłem argininy dla organizmu człowieka jest dieta. Głównym źródłem argininy są produkty, które definiują skład zdrowej, racjonalnej diety czyli:
- mięso, ryby, jaja,
- sery,
- a także orzechy, pestki dyni,pistacje, wiórki kokosowe
- warzywa (brokuły, kapusta, kalafior, marchew, awokado, pomidory, cebula, szpinak, strączkowe- fasola, groszek, soczewica, soja),
- owoce (mandarynki, pomarańcze, awokado, jagody)
arginina ochrania nerki, wątrobę i układ krążenia
Na świecie, również w Polsce, prowadzone są intensywne badania nad zastosowaniem argininy jako leku wspomagającego w chorobach wątroby, układu sercowo-naczyniowego, chorobach cywilizacyjnych. Obecnie istnieje już bardzo dużo danych naukowych o klinicznym zastosowaniu L-argininy w leczeniu chorób układu krążenia i wątroby.
Bardzo dobre wyniki uzyskiwano stosując L-argininę w leczeniu nadciśnienia tętniczego, patologiach ciąży związanych z nadciśnieniem krwi, chorobie niedokrwiennej, niewydolności krążenia, miażdżycy, cukrzycy, jaskrze, udarach mózgowych i zakrzepach naczyniowych, niewydolności nerek, zaburzeń czynności wątroby związanych z nieprawidłowym przebiegiem cyklu mocznikowego, zatruć amoniakiem. Dobre wyniki uzyskiwano stosując argininę w leczeniu wspomagającym miażdżycy tętnic kończyn dolnych.
W Polsce L-arginina znalazła kliniczne zastosowanie jako lek ochraniający wątrobę i wspomagający jej funkcjonowanie. Ponieważ arginina jest substancją naturalnie występującą w pożywieniu i w naszym organizmie, wydaje się, że stosowanie jej jest bezpieczne na tyle, że została dopuszczona do obrotu bez recepty jako preparat farmakologiczny – ARGININA Mechanizm jego działania polega na tym, że może stymulować usuwanie toksycznego amoniaku z wątroby.
arginina dla cukrzyków
arginina wspomaga potencję
arginina a nowotwory
Badania nad metabolizmem argininy potwierdzają: arginina bierze udział w procesie powstawania i rozwoju nowotworu. Jest ona niezbędna dla komórek nowotworowych, ponieważ stanowi składnik do syntezy tlenku azotu, glutaminianu oraz poliamin. Wzrost aktywności enzymów związanych z metabolizmem argininy obserwowany jest niemal we wszystkich typach nowotworów.
Zaobserwowano również, że niektóre typy nowotworów nie posiadają zdolności syntezy argininy. Zainspirowało to badaczy do opracowania interwencji terapeutycznych polegających na celowym zaburzaniu metabolizmu komórki nowotworowej. Takie działanie stanowi obecnie nową strategię w leczeniu nowotworów, której skuteczność może dodatkowo wzrastać w połączeniu z radioterapią i/lub chemioterapią.
Innym zagadnieniem zasługującym na osobne opracowanie jest udział argininy w czynności układu immunologicznego u pacjentów z chorobą nowotworową oraz suplementacja diety tym aminokwasem w zależności od typu nowotworu oraz stosowanego leczenia.
Badania in vitro na komórce nowotworowej wykazały, że komórki nowotworowe giną po pozbawieniu ich argininy. Co więcej, większość tych komórek wykazuje zdolność wzrostu i proliferacji po ponownym dodaniu argininy do hodowli.
- ↓niski poziom argininy powoduje rozpad komórek takich nowotworów człowieka jak: czerniak, rak wątrobowokomórkowy oraz gruczolakorak prostaty
- ↑ zwiększony poziom argininy stwierdzono w komórkach nowotworowych pierwotnych jelita grubego oraz jego przerzutach do wątroby
- ↑ wzrost stężenia argininy, a co za tym idzie wzrost stężenia tlenku azotu powoduje rozrost naczyń krwionośnych glejaka
- ↑Wpływ tlenku azotu na proces rozpadu i śmierci komórki jest złożony i zależny od typu nowotworu. Stwierdzono, że endogenny tlenek azotu hamuje apoptozę komórek czerniaka ludzkiego
- ↑ nasilona synteza ornityny i poliamin w guzie nowotworowym powoduje proliferację komórek nowotworowych, sprzyja procesowi powstawania nowych naczyń krwionośnych.
przeciwskazania
Z uwagi na występujące interakcje z lekami, suplementację argininą najlepiej skonsultować z lekarzem.
- nie stosować z lekami przeciwzakrzepowymi . Arginina, zwłaszcza w postaci związku HCl zmniejsza lepkość krwi.
- nie stosować po zawale serca
- nie powinna być stosowana u kobiet w ciąży, karmiących i ze skłonnością do schizofrenii
Wojciech Graboń, Arginina – podstawowy aminokwas w procesie nowotworzenia, Postepy Hig Med Dosw. (online), 2006; 60: 483-489 e-ISSN 1732-2693
Dorota Ścibior, Hanna Czeczot, Arginina – metabolizm i funkcje w organizmie człowieka, Postepy Hig Med Dosw. (online), 2004; 58: 321-332