W Zakładzie Analizy Leków Wydziału Farmaceutycznego warszawskiej Akademii Medycznej 15 lat temu rozpoczęto prace nad selolem, preparatem o szczególnych właściwościach antyrakowych.
O sukcesie polskich naukowców informuje Polska Agencja Prasowa:
…między medycyną klasyczną i niekonwencjonalną jest szeroki pas „ziemi niczyjej”. Właśnie tam biolodzy, we współpracy z farmakologami, szukają naturalnych substancji przeciwrakowych i próbują odkryć mechanizmy ich działania…
http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,22150,czy-nastapi-przelom-w-walce-z-rakiem.html
jeszcze raz o selenie…
Selen jest niezbędnym pierwiastkiem o fundamentalnym znaczeniu dla organizmu ludzkiego. Badania nad selenem rozwijają się w szybkim tempie, wyjaśniając jego liczne funkcje w zdrowiu i w profilaktyce raka. Należy jednak pamiętać, że selen w wysokich stężeniach jest toksyczny, natomiast w mniejszych dawkach stanowi ważny składnik diety.
Jakie jest znaczenie selenu dla zdrowia?
- wpływa na zmniejszenie częstości występowania nowotworów
- chroni przed chorobami sercowo-naczyniowymi
- leczy konkretne schorzenia mięśni
- opóźnienia pojawienia się AIDS u pacjentów zakażonych wirusem HIV
- a także pobudza funkcjonowanie układu odpornościowego i działa przeciwwirusowo
selen- dieta czy suplement?
W środowisku naturalnym selen występuje w formie organicznej i nieorganicznej. Organiczne związki selenu charakteryzują się lepszą biodostępnością i niższą toksycznością w porównaniu do nieorganicznych.
Do organicznych związków selenu możemy zaliczyć selenocysteinę i selenometioninę, a do związków nieorganicznych seleniany.
Selen w związkach występuje zazwyczaj na trzech różnych stopniach utlenienia (–2, +4, +6), przy czym związki selenu na +4 stopniu utlenienia cechuje najlepsze powinowactwo do tkanek. Związki selenu +4 charakteryzuje możliwość efektywnego wbudowania tego pierwiastka do centrum aktywnego selenoenzymów oraz tworzenie kompleksów z białkami .
czym jest selol?
Selol to związek zawierający selen na +4 stopniu utlenienia, wykazujący największą biodostępność. Stanowi on nową grupę półsyntetycznych związków – seleninotriglicerydów, będących połączeniem triglicerydów z selenem, uzyskanych poprzez chemiczną modyfikację oleju słonecznikowego za pomocą kwasu selenowego(IV).
Badania in vivo wykazały, że Selol jest bardzo dobrze wchłaniany. Selen po absorbcji z przewodu pokarmowego jest wiązany przez erytrocyty, albuminy i globuliny osocza, a następnie jest transportowany do tkanek.
Najwyższe stężenie selenu wykazano po 2 i 2,5 godzinach, odpowiednio od podania doustnego i podskórnego. Za szybką dystrybucję Selolu w organizmie odpowiedzialny tłuszcz, który stanowi rozpuszczalnik preparatu. U szczurów po podaniu Selolu o stężeniach 2% i 5% największe zawartości selenu zaobserwowano w nerkach i wątrobie, mniejsze w jądrach, mózgu, śledzionie, płucach, jelicie i sercu. Selol przenika również przez barierę krew-mózg.
Selen z Selolu jest magazynowany głównie przez erytrocyty. Wyniki badań wskazują (dane niepublikowane), że jest on przede wszystkim metabolizowany w wątrobie i wydalany przez nerki. Całkowita eliminacja z organizmu następuje w ciągu 24 godzin od podania Selolu.
jak działa selol?
Główny mechanizm działania Selolu polega na wytwarzaniu reaktywnych form tlenu. Ich nadmiar powoduje zaburzenia równowagi prooksydacyjno-antyoksydacyjnej i wygenerowanie stresu oksydacyjnego. To bardzo ważne, ponieważ reaktywne formy tlenu blokują mechanizmy obronne komórek nowotworowych. W konsekwencji w tych komórkach nie jest produkowany ochronny glutation, a to z kolei powoduje obumieranie komórki nowotworowej.
W zdrowych komórkach po podaniu Selolu stres oksydacyjny jest hamowany przez aktywację mechanizmów nieenzymatycznych (tiole np. glutation GSH oraz witaminy C i E) oraz enzymatycznych (enzymy: katalaza, dysmutaza ponadtlenkowa, reduktaza glutationowa i peroksydaza glutationowa )
Wśród tioli na szczególną uwagę zasługuje glutation (GSH), gdyż zakres pełnionych przez niego funkcji w organizmie jest bardzo szeroki. GSH jest najlepszym zmiataczem reaktywnych form tlenu, pomaga w odbudowie innych antyoksydantów, uszkodzonych białek i DNA oraz utrzymuje prawidłowy potencjał oksydoredukcyjny komórek.
terapia skojarzona w leczeniu najgroźniejszych chorób
Terapia skojarzona jest często stosowana przy leczeniu najbardziej groźnych chorób, w tym nowotworowych, układu krążenia, czy AIDS. Wybór odpowiednich leków o różnych mechanizmach działania jest w tym przypadku kluczowym elementem dla osiągnięcia efektu terapeutycznego.
Badania in vitro z wykorzystaniem linii komórkowej ludzkiego gruczolakoraka jelita grubego HT-29 wykazały, że jednoczesne podawanie Selolu z 5-fluorouracylem powoduje silniejsze działanie cytotoksyczne niż stosowanie monoterapii (dane nieopublikowane). Zastosowanie Selolu z lekami cytostatycznymi stwarza możliwość zmniejszenia występowania działań niepożądanych, wynikających ze stosowania cystostatyków.*
Dotychczasowe badania Selolu in vitro wykazały jego przeciwnowotworową aktywność. W badaniach na ludzkiej linii komórkowej białaczki HL-60 wrażliwej i wielolekoopornej: HL-60/doksorubicyna i HL-60/winkrystyna wykazano silne hamowanie wzrostu komórek nowotworowych, skorelowane z oznaczoną wcześniej zawartością selenu.*
Selol preparat o niskiej toksyczności selenu
Seleninotriglicerydy są związkami aktywnymi biologicznie, wpływającymi na wiele procesów komórkowych. Wiele badań in vitro i in vivo wykazało silne działanie przeciwnowotworowe Selolu, zwłaszcza wobec ludzkich wielolekoopornych linii komórkowych.
Przewagą Selolu nad stosowanym w lecznictwie nieorganicznym preparatem zawierającym selen – selenianem sodu jest jego niska toksyczność, co umożliwia przyjmowanie wyższych dawek selenu!
Odkrycie synergistycznego działania Selolu z lekami cystostatycznymi pozwala zredukować szkodliwe działanie cytostatyków oraz wielokrotnie wzmacnia właściwości lecznicze. Terapia, a także suplementacja Selolem, oparta na odpowiednich regulacjach zdrowotnych, może w istotny sposób poprawić jakość życia.
Anna Flis-Borsuk i wsp., SELENINOTRIGLICERYDY NADZIEJĄ W ZWALCZANIU NOWOTWORÓW, Biul. Wydz. Farm. WUM, 2016, 3, 17-2